ağlamak meselesi

ayşenur’un ablası ilgisizlikten öldü. 36 yaşında. bir sefer mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu. alakasız yerlerde ıstırap çekmek ıstırabı ikiye katlar. bir mezar başında ağlamak çok daha makuldür, kimse neden diye sormaz. piknikte çekilmiş bir fotoğrafı kaldı, kalmasa daha iyiymiş, yapıştırılmış gibi duruyor, sanki yok.

nazım hikmet. --- spoiler --- nasıl etmeli de ağlayabilmeli  farkına bile varmadan?  nasıl etmeli de ağlayabilmeli  ayıpsız,  aşikare,  yağmur misali?  neylersin alışkanlık  için kan ağlarken yüzün güler  dikilitaş gibi dinelirsin yine.  yavrum, erişmek ne müşkülmüş meğer,  anneler gibi ağlamanın yiğitliğine? --- spoiler ---

ağlamak başlı başına bir devrimdir. ne güzeldir sözle anlatamadigini gözle anlatmak. nfk nin reis bey kitabında can alıcı cümledir ağlayabilseydiniz anlayabilirdiniz reis bey

anlamsızca zevk aldığım aktivite.

bir ara ne bulduysam ağlıyordum. şimdi neler yaşıyorum neler kaybediyorum ağlayamıyorum, bünye alıştıysa demekki. ama en güzeli çünkü sabaha mutlu bi şekilde uyanırsın sanki üzüldüğün şey de ağlarken akıp gitmiş.

ağlamak sanılanın aksine çaresizlik, zayıflık, güçsüzlük demek değildir bence. ben ne zaman ağlayan birini görsem içim gerçekten acısa dahi bir miktar da sevinirim. çünkü üzülmeyi becerebilen bir kişi, sevmeyi de bir o kadar iyi becerebilir.çünkü ağlayabilen bir insan gülmenin o mükemmel kıymetini belki de daha iyi anlayabilir. bilirim ki anlayan bir kişinin kalbi henüz nasır tutmamıştır. yüreği katılaşmamış, duyguları bitmemiştir. zamanında çözdüğüm bi paragraf sorusundaydı içime dokunmuştu.